گاهی اوقات عکس‌هایی که از مناظر زیبای طبیعت یا سوژه‌های جالب می‌گیریم، آنگونه که انتظار داریم واضح نمی‌شود و جذابیت عکس‌های مشابهی که دیگران گرفته‌اند را ندارد. برخی عکاسان مشکلات عکس را در فتوشاپ حل میکنند و وضوح را بیشتر میکنند اما برخی دیگر بدون استفاده از فتوشاپ هم عکس‌های جالبی ارایه میکنند و این سوال مطرح می‌شود که مشکل چیست و چگونه باید جلوی تار شدن عکس‌ها را گرفت؟
در این مقاله می‌خواهیم به علت‌های تار شدن عکس‌ها و راه حل‌های عکاسی حرفه‌ای‌تر بپردازیم.
در حالت کلی اگر دوربین حین عکاسی بلرزد یا لنز دوربین کثیف و غبارگرفته باشد و یا به هر دلیل دیگری عکس‌ها تار شود، تصحیح کردن عکس‌ها به کمک نرم‌افزار قدرتمندی مثل Adobe Photoshop امکان‌پذیر است اما علاوه بر وقت و حوصله‌ای که لازم است، ممکن است نتوان به نتیجه‌ی مطلوب و بهینه رسید. بهتر است حین عکاسی به نکاتی که در ادامه مطرح می‌کنیم توجه کنید و از همان ابتدا عکس‌های واضح و جذابی بگیرید.
و اما علل تار و مات شدن عکس‌ها به ترتیب اهمیت:
لرزش و حرکت دوربین و استفاده از سه‌پایه، عکاسی با تأخیر یا رهاکننده‌ی شاتر
اگر از سه پایه استفاده نمی‌کنید و دوربین را با دست خود نگه داشته‌اید، طبیعی است که حرکات دوربین زیاد باشد و نتیجه‌ی آن هم تار شدن عکس است. برای حل کردن مشکل، علاوه بر استفاده از سه‌پایه‌های پرتابل که به راحتی در کیف جا می‌شوند، می‌توانید دوربین را روی تکیه‌گاهی مثل دیوار، زمین و سنگ‌ها و حتی روی شاخه‌های درختان قرار دهید.
نکته‌ی جالب این است که گاهی فشار دادن دکمه‌ی شاتر دوربین برای عکس گرفتن هم لرزش اضافی و نامطلوب ایجاد می‌کند! برای حل کردن این مشکل می‌توانید از عکاسی با تأخیر که در اغلب دوربین‌ها به عنوان یک گزینه موجود است استفاده کنید. می‌توانید دوربین را به گونه‌ای تنظیم کنید که پس از چند ثانیه عکس بگیرد و فرصت کافی برای قرار دادن آن در جای ثابت و بی‌لرزش را خواهید داشت.
روش دیگر برای جلوگیری از لرزش دوربین حین فشار دادن دکمه‌ی شاتر این است که از رهاکننده‌ی بی‌سیم شاتر استفاده کنید و به دکمه‌ی شاتر دست نزنید. برخی دوربین‌های امروزی قابلیت ارتباط با گوشی‌های هوشمند را دارند و می‌توانید به صورت بی‌سیم نیز عکاسی کنید.
در نهایت توجه کنید که در خرید سه‌پایه، به ثابت و استوار بودن آن توجه زیادی داشته باشید و از خرید سه‌پایه‌های بسیار سبک و ارزان خودداری کنید چرا که پس از مدتی استفاده کردن، ممکن است حتی لق‌تر و بی‌ثبات‌تر از روزهای اول باشند و جلوی لرزش‌ها را به خوبی نگیرند.
فوکوس خودکار اشتباه
برای استفاده از سیستم فوکوس خودکار یا Autofocus یا به اختصار AF در دوربین‌ها و اپلیکیشن‌های دوربین، معمولاً باید شاتر را تا نیمه‌ی راه فشار داد یا روی نمایشگر لمسی تپ کرد تا فوکوس روی بخشی دلخواه از منظره‌ی پیش روی دوربین، انجام شود. اگر در استفاده از اتوفوکوس اشتباه کنید و روی اجسام بسیار نزدیک یا بسیار دور فوکوس کنید، طبعاً سایر بخش‌ها در فوکوس قرار نمی‌گیرد. در شرایطی که روشنایی محیط کم باشد، عملکرد سیستم فوکوس خودکار ضعیف‌تر است و باید دقت بیشتری در فوکوس صحیح داشت.
اگر از روش فوکوس دستی یا Manual Focus یا به اختصار MF استفاده می‌کنید تا فوکوس دوربین همواره روی فاصله‌ی خاصی تنظیم شود، دقت کنید که این کار را دقیق و درست انجام دهید.
زمان شاتر زیاد است و شاتر کندی انتخاب کرده‌اید
زمان شاتر به معنی مدت زمانی است که پرتوها جذب حسگر می‌شوند. اگر زمان شاتر را زیاد کنید و دوربین در بازه‌ی زمانی عبور پرتوها، لرزش و حرکت داشته باشد، طبعاً موقعیت اجسام تغییر می‌کند و همه چیز تار می‌شود. اگر از محیط تاریک عکاسی می‌کنید یا به هر دلیل تصمیم گرفته‌اید که زمان شاتر را بالا ببرید تا عکس به اندازه‌ی کافی روشن شود، توجه کنید که باید از سه‌پایه استفاده کرد و جلوی حرکات دوربین را کاملاً گرفت.
معمولاً زمانی که از تنظیم خودکار یا حالت Automatic و نیمه‌خودکار یا Semi-Automatic استفاده می‌کنیم، زمان شاتر به خوبی تنظیم می‌شود اما همیشه هم نمی‌توان به حالت خودکار اعتماد کرد. بنابراین می‌توانید با استفاده از تنظیمات دستی، زمان شاتر را متناسب با لرزش‌های دوربین و روشنایی محیط، در حالت بهینه تنظیم کنید.
توجه کنید که تنظیمات اصلی عکاسی، یک مثلث ساده به اسم مثلث عکاسی را تشکیل می‌دهند و این یعنی اگر به زمان شاتر بیشتری نیاز داشته باشید تا عکس روشن‌تر شود، می‌توانید حساسیت نورسنجی یا ISO را بیشتر کنید و زمان شاتر را تغییر ندهید. راهکار دیگر افزایش دیافراگم نسبی یا قطر دیافراگم است.
گشادگی نسبی دیافراگم یا Aperture بهینه تنظیم نشده است
یکی از رئوس مثلث عکاسی، گشادگی نسبی دیافراگم یا دیافراگم نسبی است. اگر دیافراگم نسبی را کاهش دهید، عمق میدان بیشتر می‌شود و اجسام دور و نزدیک بهتر در فوکوس قرار می‌گیرند. برعکس آن هم صحیح است، اگر دیافراگم را بیشتر باز کنید، فوکوس کردن روی تمام اجسام دور یا نزدیک غیرممکن می‌شود و تنها اجسامی در فاصله‌ی خاص در فوکوس قرار می‌گیرد.
به عنوان مثال برای عکاسی از مناظر زیبا به گونه‌ای که تمام منظره در فوکوس باشد، باید از عدد F بالایی استفاده کرد و به عبارت دیگر دیافراگم نسبی را کاهش داد. مثل F/12 یا F/20. و در مقابل برای عکاسی از سوژه‌های نزدیک که معمولاً تار شدن پس‌زمینه قابل‌قبول و حتی جالب است، می‌توانید از F/2 استفاده کنید.
البته برای عکاسی از مناظر وسیع می‌توانید از روش روی هم قرار دادن عکس‌ها استفاده کنید تا بخش‌های واضح از عکس‌های مختلف در یک عکس نهایی جمع شود که کار پیچیده‌تری است اما به هر حال زمانی که روشنایی محیط زیاد نیست و نمی‌توان ISO را بیشتر کرد و زمان شاتر را افزایش داد، تنها گزینه‌ای که باقی می‌ماند، ترکیب تصاویر است.
لنز بی‌کیفیت
کیفیت عکس‌ها علاوه بر دوربین به لنز نیز وابسته است و گاهی مواقع دوربین به قدری خوب است که لنز انتخاب‌شده برای آن، مناسب نیست و کیفیت عکس‌ها را در حد محسوسی کاهش می‌دهد. اگر از دوربین‌های DLSR با لنز جداشدنی استفاده می‌کنید، توجه کنید که کیت لنز مناسبی خریداری کنید تا کیفیت عکس‌ها بهینه شود.
کیفیت ساخت و شفافیت لنزها متفاوت است. لنزهای رده‌اول و عالی، علاوه بر اینکه نور را کامل‌تر عبور می‌دهند و ضریب شفافیت بالاتری دارند، از نظر اعجاج سطح کروی‌شکل لنز نیز بهتر و باکیفیت‌تر هستند.
برای دوربین‌هایی با قیمت پایین‌تر، لنزهای معمولی‌تر و ارزان‌تر مناسب است اما اگر قرار است در آینده، دوربین بهتری خریداری کنید تا تجربه‌ی عکاسی خود را ارتقا دهید، می‌توانید از همان ابتدا لنز بهتری خریداری کنید.
petapixelسیاره‌ی آی‌تی