اغلب گوشی‌های اندرویدی رده‌اول، حافظه‌ی ذخیره‌سازی زیادی دارند اما در گوشی‌ها و تبلت‌های ارزان، می‌بایست از کارت حافظه استفاده کرد و فضای ذخیره‌سازی را افزایش داد. انتخاب کارت حافظه‌ای که سرعت کافی داشته باشد و همین‌طور استفاده از آن و انجام تنظیمات لازم، نکات جالبی است که در این مقاله بررسی می‌کنیم.
معمولاً سیستم عامل اندروید و اپ‌های اصلی آن که اغلب اپلیکیشن‌های گوگل هستند، فضایی در حد ۶ گیگابایت اشغال میکنند! به این ترتیب حافظه‌ی داخلی ۱۶ گیگابایتی هم برای یک گوشی یا تبلت اندرویدی امروزی، کافی نیست. با کمی فیلم‌برداری رزولوشن‌بالا و یا دانلود ویدیو و بازی‌های حجیم، حافظه پر می‌شود!
سوالات و مشکلات عمومی در خرید کارت حافظه
اولین مشکل این است که کارت‌های microSD از نظر استاندارد سرعت (C10 و U1 و U3 و ....) و فرمت (FAT یا exFAT)، تنوع زیادی دارند و کاربر سردرگم می‌شود که کدام کارت حافظه برای گوشی یا تبلت وی، مناسب است. مطمئناً هزینه‌ی بیش از حد برای خرید سریع‌ترین کارت حافظه‌ها، انتخاب جالبی نیست و باید متناسب با نیاز خود، کارت حافظه خرید.
مشکل دوم این است که پس از قرار دادن کارت حافظه در گوشی و تبلت اندرویدی، می‌بایست تنظیماتی انجام داد که به عنوان مثال فایل‌های دانلودی و ویدیوهای دوربین روی کارت حافظه ذخیره شود و نه حافظه‌ی داخلی. در مورد انتقال اپلیکیشن‌ها نیز کار کمی پیچیده است.
مشکل سوم این است که در اندروید ۶ و نسخه‌های بعدی، نوع استفاده از حافظه‌ی خارجی تغییر کرده و لذا نمی‌توان کارت حافظه‌ای را برای استفاده‌ی مشترک در گوشی و همین‌طور کامپیوتر، در نظر گرفت! مگر آنکه تنظیمات و پیکربندی خاصی را در نظر بگیرید.
آخرین مسأله این است که اگر بخواهیم کارت حافظه‌ی جدیدی را جایگزین حافظه‌ی قبلی کنیم، در اندروید ۶ و نسخه‌های بعدی، گزینه‌ی خاصی برای فرآیند انتقال داده‌ها به کارت حافظه‌ی جدید، وجود ندارد و این یعنی ارتقای حافظه ساده نیست.
در ادامه به یکایک مواردی که طرح شد، می‌پردازیم.
راهنمای انتخاب کارت حافظه برای گوشی‌ها و تبلت‌های اندرویدی
اگر گوشی شما اسلات میکرواسدی داشته باشد که معمولاً اینطور است، انتخاب‌های بسیار زیادی خواهید داشت. دو مسأله‌ی اساسی مطرح است: چند گیگابایت حافظه توسط گوشی یا تبلت پشتیبانی شده و حداکثر سرعت لازم برای کاربری شخصی، چقدر است؟
ظرفیت کارت‌های حافظه و آشنایی با SDHC و SDXC
این روزها دو استاندارد ظرفیتی در کارت‌های میکرواسدی دیده می‌شود. Secure Digital High Capacity که به صورت مخفف SDHC گفته می‌شود و Secure Digital eXtended Capacity که با عبارت SDXC مشخص می‌شود. SDHC برای کارت‌هایی با ظرفیت کمتر از ۳۲ گیگابایت مناسب است و برای ظرفیت‌های بالاتر از ۶۴ گیگابایت، از SDXC استفاده می‌شود. اغلب محصولات قدیمی که ۵ سال از معرفی‌شان گذشته است، از SDHC پشتیبانی میکنند و در ۵ سال اخیر، محصولاتی با پشتیبانی از کارت‌های SDXC، به وفور معرفی شده است. توجه کنید که گوشی‌های جدید از استاندارد قدیمی یعنی کارت‌هایی با ظرفیت کمتر از ۳۲ گیگابایت پشتیبانی میکنند اما گوشی قدیمی از کارت‌های SDXC پشتیبانی نمی‌کند.
قبل از هر چیزی بهتر است ظرفیت موردنیاز خود را مشخص کنید. ۳۲ گیگابایت گزینه‌ی خوبی است مگر آنکه به وفور دانلود می‌کنید و یا فیلم‌برداری رزولوشن‌بالا از عادت‌های شماست. اگر حافظه‌ی حجیم نیاز دارید، در قدم بعدی بررسی کنید که گوشی یا تبلت اندرویدی شما از SDXC پشتیبانی می‌کند و یا خیر. اگر پشتیبانی لازم وجود دارد، در مورد ظرفیت‌های پشتیبانی‌شده تحقیق کنید. معمولاً کارت‌های حافظه‌ی حجیم هم در محصولاتی که به عنوان مثال از ۶۴ گیگابایت حافظه پشتیبانی میکنند، کار خواهند کرد ولیکن ممکن است عملکرد افت محسوس نشان دهد. بنابراین بهتر است پس از آزمایش و بررسی دقیق، ظرفیت‌های بالاتر از ظرفیتی که گوشی پشتیبانی می‌کند را خریداری کنید.
سرعت‌ها و آشنایی با استانداردهای کلاس ۱۰، U1و U3 و V30 و V90 و A1
پس از بررسی ظرفیت، به مقوله‌ی سرعت می‌رسیم. در گذشته کارت‌های میکرواسدی کلاس ۱۰ بهترین گزینه بودند و حداقل سرعتشان حین فیلم‌برداری، ۱۰ مگابایت بر ثانیه بوده است. اما این روزها UHS-I، مرسوم است که از نظر تئوری همان سرعت را ارایه می‌دهند و به اختصار U1 گفته می‌شود. حین خرید کارت حافظه، عبارت C10 یا کلاس ۱۰ را حدود ۳۰ یا ۴۰ درصد کندتر از U1 تصور کنید که بسته به کاربری، ممکن است تفاوت کمتر شود. U1 معادل حداقل سرعت ۱۰ مگابایت بر ثانیه است و اگر فایلی بزرگ را روی آن کپی کنید، نتیجه این است که سرعت متوسط چیزی در حد ۱۰ الی ۱۳ مگابایت بر ثانیه خواهد بود در حالی که سرعت کارت‌های کلاس ۱۰، به طور متوسط ۶ تا ۸ مگابایت بر ثانیه است. کارت‌های سریع‌تر با عبارت U3 مشخص می‌شود که از نظر سرعت نوشتن داده حین فیلم‌برداری، می‌بایست حداقل سرعت ۳۰ مگابایت بر ثانیه را داشته باشند. در عمل و حین کپی کردن فایل‌های بزرگ روی این کارت‌های سریع، سرعت به دست آمده ممکن است ۱۷ الی ۲۲ مگابایت بر ثانیه باشد.
ویدیوی زیر تفاوت بین کلاس ۱۰ و UHS-I را نشان می‌دهد:
استاندارد جدیدی که برای کارت‌های حافظه‌ی مخصوص بارگذاری اپ‌ها در نظر گرفته شده، با حرف A به معنی App Performance Class و یک عدد بعد از آن، مشخص می‌شود. برای بهینه کردن سرعت اجرای اپ‌ها، می‌توان کارت U3 با لوگوی A1 تهیه کرد ولیکن این استاندارد، مرسوم و فراگیر نیست. بنابراین ممکن است کارت‌های U3 معمولی هم به خوبی A1ها باشند و حتی سریع‌تر عمل کنند. کمپانی سندیسک با پرداخت هزینه‌ی لایسنس استفاده از لوگوی A1، این لوگو را روی برخی کارت‌های حافظه‌ی خویش درج کرده ولیکن کارت‌های بدون لوگوی A1، معمولاً عملکرد مشابهی دارند.
روی کارت‌های جدید ممکن است به جز U1 و U3 از عبارت‌هایی مثل V30 و V60 استفاده شود که استانداردی برای کارت‌های سریع‌تر است. V30 و V90 به ترتیب سرعت حداقل ۳۰ و ۹۰ مگابایت بر ثانیه دارند و در حقیقت برای کسانی که فیلم‌برداری 4K انجام می‌دهند، مناسب هستند. استاندارد و لوگوی دیگری برای کارت‌های UFS وجود دارد که در حال حاضر محصولی با این لوگو در بازار موجود نیست و یکی از تکنولوژی‌های جدید و سریع‌تر محصوب می‌شود.
عمر مفید کارت‌های حافظه با تکنولوژی MLC و TLC و 3D TLC
سندیسک در کارت‌های حافظه‌ی Extreme Pro از حافظه‌ی فلش MLC که هر سلول آن دو سطح دارد، استفاده کرده و سامسونگ در سری EVO+ و EVO Select از تکنولوژی TLC یا سلول‌های سه سطحی استفاده می‌کند. عمر مفید و سرعت فلش‌های MLC بیشتر است ولیکن هزینه‌ی تمام‌شده نیز بالاتر است. به عنوان مثال تفاوت قیمت گاهی به دو برابر می‌رسد! در برخی محصولات از فلش 3D TLC که نوع سه‌بعدی TLC است، استفاده می‌شود. این تکنولوژی از نظر دوام بهتر از TLC است و به علاوه تراکم بالاتری دارد. بنابراین هزینه، ظرفیت و عمر مفید و همین‌طور عملکرد آن، بهینه است.
در بخش بعدی این مقاله به مسائلی در باب تنظیمات و پارتیشن‌بندی و فرمت کردن حافظه به صورت صحیح، می‌پردازیم. سیاره‌ی آی‌تی را دنبال کنید.